Het revalidatieproces
Wat volgt is een half jaar van revalideren. Daarvoor gaat Virry naar De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht. ‘Hun aanpak vond ik fantastisch’, vertelt ze. ‘In plaats van medelijden met me te hebben, vroegen ze me waar ik tegenaan liep en daar hielpen ze me mee. Verder was het er heerlijk rustig, alsof ik in een klooster was. Precies wat ik nodig had. Ik kon niets aan mijn hoofd velen.’ Daar hoort ze ook voor het eerst over NAH. ‘Ik heb er veel geleerd. En later nog meer uit eigen ervaring.’

De gevolgen
Na die zes maanden begint het voor Virry pas echt. Ze moet zelfstandig zien om te gaan met de beperkingen die ze heeft. ‘Enorme hoofdpijn, supermoe en nauwelijks kunnen slapen’, somt ze op. Maar er is niets te zien aan haar en dat is niet altijd een voordeel. ‘Mijn hoofd is als een rad dat heel langzaam draait. Trage informatieverwerking noemen ze dat. Ik heb opnieuw moeten leren praten en lopen. Maar mijn geheugen had ik gelukkig nog.’

Het is Virry’s missie om wat ze geleerd heeft uit te dragen. ‘Ik was de eerste met forse beperkingen die op deze manier ging trainen. Het is een fantastisch pad. Als je NAH hebt, kun je echt nog wel aan jezelf werken voor meer rendement en balans in je leven’, zegt ze. Daarom geeft ze sinds kort zelf chi kung-lessen. Iedere donderdag is ze in het park aan de Griendweg in Sleeuwijk, waar geïnteresseerden met haar mee kunnen doen. ‘Chi kung is een laagdrempelige kennismaking met Taoïsme. Het geeft soepelheid en ruimte in lichaam en geest. Ik geef er les in om de wereld mooier en gezonder te maken. Ik heb mijn situatie geaccepteerd en maak er het beste van. Het is nog steeds enorm balanceren, maar eerst was het een slap koord waar ik overheen liep en nu een evenwichtsbalk.’

Over haar leven met NAH schrijft Virry op haar blog ‘Met zachte ogen’.