Gaby kwam ongelukkig ten val, met veel pijn als gevolg. Een kwestie van op de tanden bijten tot het beter gaat, dacht hij. Maar de pijn werd alleen maar erger. Pas weken later bleek dat hij zijn rug gebroken had. Te laat voor de juiste behandeling. De ruggenwervel heelde, maar de pijn bleef. En die was zo hevig dat dit zijn hele leven op zijn kop zette. Werken ging niet meer en ook van het actieve leven dat hij met zijn vrouw leidde moest hij afscheid nemen.
Samen lange wandeltochten maken gaat niet meer
Afscheid van een actief leven
‘Dat ik niet meer kan werken, betekent dat ik afscheid moest nemen van een stukje van mijn identiteit. Het heeft me veel moeite gekost om dat te accepteren’, vertelt hij. ‘Ook de dingen die we graag samen deden, zoals lange wandeltochten maken en stedentripjes kunnen niet meer. Op een gegeven moment wordt de pijn zo hevig dat die alle energie uit mijn lijf trekt. Het enige wat dan nog helpt is gaan liggen. Wat niet helpt, is dat je aan de buitenkant niets aan mij ziet. Mensen begrijpen het niet.’ Na een intensief revalidatieproces weet hij het dagelijks leven weer min of meer op te pakken. Maar de beperkingen blijven. ‘Ik kan nog steeds niet langer dan een uur rechtop zitten of staan.’

Een andere invulling
De situatie heeft ook invloed op zijn vrouw Esther. ‘Ineens was hij hele dagen thuis, terwijl ik kantoor aan huis heb. Daar hebben we een nieuwe balans in moeten vinden’, vertelt ze. ‘Er zijn zoveel dingen waar we vroeger niet bij nadachten, die we nu zorgvuldig moeten plannen. Als we een dagje met het gezin naar de Efteling gaan, kan hij niet mee. Een avondje uit kan alleen als we ergens een rustmoment inbouwen. Gelukkig hebben we ons bootje nog. Daarmee toeren we op vrije dagen door Nederland. Gaby kan dan gaan liggen, terwijl ik het stuur overneem. Voor ons de ideale manier om er toch op uit te gaan samen.’