‘Ik kan niet tegen troep. Als ik ging wandelen had ik altijd een zakje bij me om de rommel in te doen die ik tegenkwam, zo ben ik opgevoed. Dat doe ik al tientallen jaren. Waar ik ook kijk, ik blijf dingen zien die er niet horen te liggen. Glas, kauwgom en peuken; ik wil het allemaal weg hebben. Ook de hondendrollen. Die zitten vol virussen en bacteriën. Sinds kort ruim ik die ook op. In gewicht is dat zelfs het meest. Al dat afval gaat naar een verzamelplaats waar het een paar keer per week wordt opgehaald.
Sinds een jaar of 10 doe ik het structureel, gemiddeld 4 of 5 dagdelen per week. Als ik eenmaal bezig ben, kan ik er vaak niet mee stoppen. Dan komt het weleens voor dat ik doorga totdat het donker wordt. Of tot mijn vrouw belt: ‘wanneer denk jij te komen eten?’ Maar wat is absurder? Dat ik er niet mee kan stoppen of dat mensen het neergooien?
