De omslag kwam tijdens een overleg, onverwacht en overweldigend. ‘Ik kreeg opeens een huilbui, zo totaal niet wie ik ben. De emotie kwam ook zo plotseling, ik had mezelf niet onder controle, verschrikkelijk! Het voelde alsof ik ontplofte. Eerst maakte ik mezelf nog wijs dat dit eenmalig was. Maar kort daarna kon ik letterlijk geen tekst meer opnemen, de letters op mijn scherm zeiden me niets. Toen ik een paar dagen ‘s nachts op de bank aan het lezen was over stress en burn-out, ging er een lampje branden en wist ik dat ik zo niet verder kon.’

In de periode die volgde, doorliep Ester fases van boosheid, verdriet en enorme vermoeidheid. Ze begon zichzelf belangrijke vragen te stellen als: ‘Wat wil ik eigenlijk écht? Wat voelt goed voor mij? Wat past bij mij?’ Uiteindelijk nam ze ontslag, vlak voor corona uitbrak. ‘Lekkere timing, maar niet heus. Ik wist nog niet precies wat ik wilde doen, maar ik voelde wel een heel groot verlangen naar vrijheid, om voor mezelf te beginnen, om de dingen echt op mijn eigen manier te kunnen doen. Niet meer in een systeem zitten waar je je steeds aan moet passen.’

‘Doordat ik uitviel omdat ik overspannen was, is er wel echt permanent iets veranderd in mijn systeem’, geeft Ester aan. ‘Ik ben veel meer gaan voelen en luisteren naar mijn lichaam. Ik herken nu veel eerder wanneer mijn grens bereikt is. Dat betekent niet dat ik dan meteen terugdenk aan die nare periode zodra het even te druk wordt, maar ik grijp nu automatisch eerder in en trek bewust aan de rem. Of ik accepteer dat het nu dan maar even zo is. Soms moet je door iets ongemakkelijks heen om verder te komen.’

Wat Ester anderen graag wil meegeven is: ‘Ga voelen wat jóuw waarheid is. Het is helemaal niet interessant wat ik of wie dan ook ervan vind. En er is geen ultieme goeroe of methode die het voor jou oplost. Experimenteer wel, ga op ontdekkingstocht. Maar blijf jezelf altijd de vraag stellen: voelt dit goed voor mij? Wat heb ik nodig? En neem kleine stappen, zo raak je niet overweldigd. Blijf even zitten in het ongemak, mocht dat er zijn. Je kunt jezelf wel voor vervelende gevoelens afsluiten, maar daardoor ben je eigenlijk continu op de vlucht. En dat is heel erg vermoeiend! Veel vermoeiender dan je ‘even sh*t’ voelen. Vanuit dat ongemakkelijke gevoel ontstaat jouw volgende stap vanzelf. Maar je moet die eerste stap wel zetten hé?’, sluit ze af met een lach.