Bert (91) en Rixt (86) Koomen ontmoetten elkaar 65 jaar geleden en zijn al 60 jaar getrouwd. Ze leiden een eenvoudig en gelukkig leven in hun droomhuis in Dongen waar ze nog steeds alles zelf doen. De voormalige boerderij met vrij uitzicht en royale tuin kochten ze 45 jaar geleden. Toen was het nog een bouwval. Met een grondige verbouwing toverden ze die om tot de woning waar ze nog iedere dag van genieten en dankbaar voor zijn. Wat is het geheim van hun lange, gelukkige leven? Dat leggen ze in dit interview uit.
Kansen herkennen én pakken
‘Sociale contacten zijn heel belangrijk in het leven’
De geschiedenis van deze twee levensgenieters begint in de jaren ’30. Bert werd in 1933 geboren op Bandung, Indonesië, waar zijn vader theeplanter was. In 1950 vertrok hij naar Nederland om een opleiding te volgen. Hij studeerde economie in Tilburg, had verschillende banen en kwam uiteindelijk in dienst bij een groot marktonderzoekbureau dat zich in 1972 in Dongen vestigde waar hij tot zijn pensioen bleef. Rixt zag in 1938 in Friesland het levenslicht. Ze verhuisde vaak en kwam op 12-jarige leeftijd in Boxtel terecht waar ze naar kostschool ging. Ze moest erg wennen aan het Roomse leven in Brabant. In Leiden volgde ze een opleiding tot docent huishoudkunde.
De twee ontmoetten elkaar tijdens een zeilvakantie in Friesland. Bert zat toen in dienst. Later bezocht hij Rixt in haar studentenhuis in Leiden, in zijn marine-uniform. ‘Er staat politie voor je aan de deur’, zei de huisgenote die de deur opendeed tegen Rixt. Er zouden nog veel bezoekjes volgen voordat de vonk uiteindelijk oversloeg. ‘Wat me in haar aantrok – en nog steeds – is dat ze van mooie dingen houdt. Een ruimte kan ze in haar fantasie invullen, ze heeft creativiteit’, vertelt Bert.
Vitaal en positief
Wat opvalt aan het echtpaar is hun vitaliteit en hun positieve houding. Terwijl het leven ook voor hen niet altijd meezat. Bert zat als kind enkele jaren in een Jappen-kamp. Hij kwam er ziek uit en had niet lang meer te leven. Na zijn bevrijding kreeg hij medicijnen die hem gered hebben. Die periode heeft hem gevormd, maar niet gebroken: ‘Ieder leven kent hobbels. Je bepaalt zelf hoe je ermee omgaat. Mijn moeder was een heel wijze vrouw. Ze zei altijd: ‘Haat de Jappen niet, daar heb je alleen jezelf maar mee’. En zo is het. Je vergiftigt jezelf met zulk soort gevoelens.’
Steun van de familie
Een van de succesfactoren in het leven van Bert en Rixt is familie. ‘Ik heb geluk dat ik een grote familie heb’, zegt Bert. ‘Mijn moeder is er een van 17 kinderen, ik heb 84 neven en nichten. Samen heb je een achtergrond, je hoeft elkaar niets uit te leggen.’ Hetzelfde geldt voor Rixt. Als derde uit een gezin van 10 heeft zij een wijdverbreide familie die nog ieder jaar bij elkaar komt in bakermat Friesland. ‘Van mijn ouders heb ik altijd de ruimte en het vertrouwen gekregen om me te ontwikkelen’, zegt ze. ‘Mijn studietijd verliep niet ideaal, maar dankzij hun steun heb ik door kunnen zetten.’ Bert heeft een soortgelijke ervaring. ‘Toen ik mijn ouders vertelde dat ik voor een trip op een passagiersschip wilde gaan werken, naar Australië en terug, dacht ik dat ze zouden zeggen: ‘Ga jij nou maar studeren’. Maar ze hebben me juist aangemoedigd. ‘Daar kun je wat van leren. Sociale kennis is heel belangrijk’, zeiden ze. We zijn van alle kanten gestimuleerd om onszelf te ontplooien. Dat besef je als je ouder bent.’
Met dank aan de opvoeding
‘Voor mij is opvoeding heel belangrijk’, gaat Rixt verder. ‘Van mijn vader, die in de vleesindustrie werkte, leerde ik het belang van goede voeding. Eén keer opscheppen, altijd aan tafel eten en vlees nooit in plastic verpakken waren een paar van zijn stelregels. Mijn moeder zat altijd klaar voor een praatje. Al onze vrienden en bekenden kwamen bij ons over de vloer. Het was altijd gezellig. Ze hield niet van koken, dat deden wij, de kinderen. Als oudste meisje in het gezin heb ik veel geholpen in de keuken.’ Dat kwam later goed van pas. Rixt ontwikkelde een liefde voor koken die leidde tot een eigen bedrijf, het Kooktheater in Houten. ‘Daar kwamen mensen van bedrijven en organisaties samen om te koken. Ik heb er heel veel van geleerd, vooral op menselijk gebied. Maar mijn ouders lagen er wakker van dat ik midden in de nacht nog alleen naar huis moest. Toen ben ik thuis workshops gaan geven in Italiaans koken. Dat was een groot succes.’ Die liefde voor de Italiaanse keuken ontstond – hoe kan het ook anders – in Italië, waar het paar regelmatig op bezoek kwam bij de broer van Rixt. ‘Hij nam ons mee uit eten. Er ging een wereld voor me open. De Italiaanse keuken is zo veel meer dan pasta. Ik was meteen verkocht: dit was eten naar mijn hart.’
De sociale factor
Het paar houdt van vrijheid, avontuur, natuur en reizen. Ze popelden om samen de wereld te verkennen. ‘Onze huwelijksreis ging naar Tsjechoslowakije. In 1964 was dat heel bijzonder, want dat was achter het IJzeren Gordijn’, vertelt Rixt. Ze zagen heel Europa en gingen regelmatig naar Australië en Nieuw-Zeeland. Overal waar ze kwamen, maakten ze vrienden. Omdat ze het belang van sociale contacten kenden, onderhielden ze die vriendschappen goed. Rixt: ‘Een netwerk is belangrijk. Zo zijn we ook aan dit huis gekomen. Ik was lerares huishoudkunde en één van mijn leerlingen woonde hier in de straat, in een alleraardigst houten huis. Toen ik bij haar moeder op bezoek ging zei ik: ‘Wat woon je hier mooi!’ Wij waren op zoek naar een ander huis, we wilden meer ruimte voor onze kinderen. Zij raadde mij aan om met de boer te gaan praten die hier woonde. Ze had gehoord dat hij de boerderij wilde verkopen. Dat heb ik meteen gedaan. Twee jaar hebben we moeten wachten. Toen kwam hij met een bod. Veel te hoog voor ons, maar we hebben het toch gedaan. Achteraf een goede zet. We hebben er nog geen seconde spijt van gehad.’ De financiën bleken een overkomelijke horde. Bert: ‘Mijn grootvader zei altijd: ‘Geld is gereedschap, geen doel’. Dat heb ik altijd goed in mijn oren geknoopt.’
Avontuurlijk gezin
Samen kregen Bert en Rixt vier kinderen die al net zo avontuurlijk zijn als hun ouders. Ze hebben allemaal in het buitenland gewoond. Dochter Maaike werkte voor haar stage op Nijenrode een half jaar bij Microsoft, waar ze regelmatig op kantoor zat met oprichter Bill Gates. Dochter Liesbeth werkte een tijd voor British Telecom in Londen en daarna in Wellington Nieuw-Zeeland voor een antikartelbureau. Zoon Coen vertrok voor zijn werk naar Genève. Met wat hij daar verdiend had kocht hij een vliegticket naar Peking en kwam op de fiets terug naar huis. De reis duurde anderhalf jaar. Onderweg richtte hij een stichting voor scholen in Nepal op. Zoon Jaap roeide na een voorbereiding van drie jaar voor het goede doel van New York naar Rotterdam.
Tuinfeestjes
Ook de verbouwing werd via via geregeld. ‘De buren zeiden dat we eens moesten gaan praten bij een gezin hier in het dorp waarvan de helft in de bouw zat. De één kon dit, de ander dat. Voor de start van de verbouwing hebben we een sloopfeest gegeven. Het was een heel leuke tijd. Iedereen kwam helpen omdat ze het zo leuk vonden.’ Nog steeds is de tuin van hun huis een geliefde plek voor feestjes. ‘Toen onze kleindochter belde of ze haar 21e verjaardag hier mocht vieren met 60 gasten, hebben we meteen ‘ja’ gezegd. Dat vinden we leuk, die reuring om ons heen.’
De ingrediënten
Wat is hun recept om zo midden in het leven te blijven staan? ‘Goede voeding, minstens 8 uur per etmaal slapen en veel bewegen zijn de basis’, zegt kookfanaat Rixt. ‘Geen kant-en-klaar maaltijden, maar alles zelf koken, met goede ingrediënten. En we doen nog alles zelf in en om huis. Het onderhoud, de schoonmaak en de tuin. Ik doe de perken en de moestuin en Bert het gras, de hagen en het grote snoeiwerk.’ ‘Geïnteresseerd blijven in elkaar en de mensen om ons heen’, gaat Bert verder. ‘We vinden het heerlijk om iets mee te krijgen van de belevingswereld van jongere generaties. Zo blijven we bij de tijd. We verbazen en verwonderen ons nog iedere dag. Daar hebben we nu ook de tijd voor.’
Paradijs
‘We leven hier in een paradijs’, zegt Bert. ‘Dat beseffen we goed.’ Rixt vult aan: ‘Veel mensen denken dat we heel rijk zijn. Dat valt reuze mee. We zijn begonnen op een kamer in Den Haag. Dat we dit hebben kunnen doen, komt omdat we de kansen die we kregen hebben aangepakt. We konden veel zelf, van kleding maken voor de kinderen tot aanpassingen in huis. Luxe hebben we niet nodig. Al zijn de vrijheid en de ruimte die we hier hebben natuurlijk ook een luxe.’