Bijna twee keer zo veel als mijn klasgenoten. Daar was ik trots op. Ik woonde bij mijn ouders – nu nog steeds – en hoefde niets af te dragen. Dat ik zelf over mijn geld kon beschikken, gaf me een gevoel van vrijheid. Als ik een paar schoenen wilde kopen kon dat gewoon. Daar hoefde ik niet meer voor te sparen of mijn ouders om geld te vragen. Ik heb toen niet echt iets groots gekocht, want ik had alles wat ik wilde. Dus ik ben gaan sparen. Voor een auto en voor de toekomst. Omdat alles steeds duurder wordt. Daarnaast koop ik ook graag kleding, schoenen en make-up.’