Hann: ‘Op social media zag ik een oproep van een organisatie voor een cliënt met jongdementie. Voordat hij ziek werd, was hij saxofonist en speelde hij in orkestjes. Omdat hij niet meer zelfstandig kan spelen, zochten ze iemand die dat met hem kan doen. Ik heb toevallig dezelfde interesse. Nu ga ik iedere week een uurtje muziek maken met hem. Zo help ik hem zijn oude hobby weer op te pakken.
Voor mij is dit een manier om in contact te blijven met mensen en mezelf nuttig te maken sinds ik niet meer werk. Net als mijn zoon, die muziektherapeut is, wilde ik ervaren hoe het is om contact te hebben met iemand met dementie. Hij heeft er zichtbaar lol in en dat heeft een gunstig effect op zijn humeur en welzijn. We doen samen wat hij aankan op muzikaal gebied. Zo kan hij weer even zichzelf zijn: muzikant in plaats van patiënt. Daarom vind ik dit zo betekenisvol om te doen.’